تحلیل گفتمان علوی‌ در ترکیه معاصر

مسئله‌ای که این تحقیق به دنبال بررسی آن است، واکاوی گفتمان علوی در ترکیه معاصر است. گفتمان علوی، پدیده‌ای چندبعدی و پیچیده است، علوی‌ها در دوره عثمانی به‌ویژه در شرایط رقابت سیاسی و ایدئولوژیک حکومت عثمانی و دولت صفویه، به‌عنوان جاسوس‌های ایران و یا شیعه‌های متمایل به ایران شناخته و از هرگونه فعالیتی منع شده بودند. بعد از پایه‌گذاری دولت ترکیه در سال 1923، جامعه علویان ترکیه اجازه فعالیت یافته و توانستند گفتمان نوینی را بنیان‌گذاری کنند. گفتمان مزبور تحت تأثیر هویت تاریخی و تبار ایدئولوژیکی علویان و از سوی دیگر متأثر از وضعیت سیاسی و موقعیت جغرافیایی این گروه تکوین پیدا کرد. پرسش اصلی این پژوهش، آن است که گفتمان‌ علوی از چه دال‌های معنایی تشکیل یافته است؟ این تحقیق از نوع تحقیقات کیفی است که از تحلیل گفتمان لاکلا و موفه برای تحلیل داده‌ها استفاده‌شده است. یافته‌های پژوهش، بیانگر آن است که گفتمان علوی با محوریت، دال مرکزی ناسیونالیسم ترک، بر اصول و مؤلفه‌های معنایی دیگری همچون سکولاریسم، محافظه‌کاری، تساهل و تسامح، بازیابی هویت علوی، دموکراسی و امنیت تأکید می‌نماید.